قیامت نیمه‌شب؛ «شش عضو خانواده‌ام زیر آوار ماندند»
«ساعت ۱۲ شب قیامت شد. تا چشم باز کردم، سقف خانه فروریخته و شش عضو خانواده‌ام زیر خاک مانده بودند. صدایشان هنوز در گوشم است.»
پرویز، ساکن درهٔ مزار ولسوالی نورگل کنر، یکی از روستاهایی که در زلزلهٔ هفته گذشته تقریباً نابود شد، با صدایی لرزان و چشمانی پر از اشک، از آن حادثه روایت می‌کند.
خانهٔ پرویز، مانند بسیاری از خانه‌های روستایی کنر، از گل و چوب ساخته شده بود و در برابر زلزله مقاومتی نداشت. آن شب خودش در حویلی خوابیده بود، در حالی که باقی اعضای خانواده‌اش در خانه بودند.
«مادرم و همسرم و یکی از خواهرانم و سه فرزندم داخل خانه خوابیده بودند. با تکان شدید زمین بیدار شدم و تا به خود آمدم، سقف روی تمام اعضای خانواده‌ام فروریخته بود. هیچ کاری نتوانستم انجام دهم. از خود بی‌خود شده بودم. قیامت بود، قیامت!»
با صدای شکسته و لرزان ادامه میگوید: ««صدای فرزندانم هنوز در گوشم می‌پیچد. زیر خاک گیر مانده بودند و کمک می‌خواستند. دخترم صدا می‌کرد: پدر، ما را از زیر خاک بیرون بکش، نفسم بند آمده، آب بده… ولی تا خاک‌ها را کنار زدم، دیگر صدایی نشنیدم.»
شب یک‌شنبه، ۹ سنبله، زلزله‌ای شدید بخش‌هایی از کنر و ننگرهار را لرزاند. بیش از ۲۵۰۰ نفر جان باختند و هزاران نفر بی‌خانمان شدند. در ولسوالی‌های مختلف کنر، بیش از شش هزار خانه ویران شد و شمار زخمی‌ها از سه هزار نفر گذشت. پرویز تنها یکی از هزاران بازمانده‌ای است که خانه و عزیزان خود را یک لحظه از دست دادند.
پرویز که شش عضو خانواده‌اش را از دست داده، با شوک و درد این حادثه دست‌وپنجه نرم می‌کند. او میگوید ده شب است که خواب به چشمش نیامده و هر لحظه گمان می‌کند زلزله دوباره رخ داده است.
«هنوز هم صدایی از زیر آوار در گوشم می‌پیچد، انگار کسی زنده مانده باشد. هر لحظه خانواده‌ام جلوی چشمم هستند. من نابود شده‌ام و زندگی دیگر معنایی ندارد.»
او طالبان را متهم می‌کند که گروه‌های امدادرسان به موقع به مناطق زلزله‌زده نرسیده‌اند و به دلیل کمبود داکتران، به‌ویژه داکتران زن، بسیاری از زنان جان باخته‌اند. «اگر در همان ساعات اول گروه‌های امدادی رسیده بودند، شاید اعضای خانواده‌ام و بسیاری دیگر نجات می‌یافتند.»
پرویز میگوید که اکنون همراه دیگر بازماندگان در خیمه‌ها زندگی می‌کنند و تنها امید مردم به کمک‌های بشردوستانه است: «در زلزله همه‌چیز را از دست دادیم، چشم بازماندگان تنها به کمک‌های بشردوستانه است. باید خانه‌های ویران دوباره ساخته شود و کمک‌ها برسد.»
بیشترین تلفات زلزله در ولسوالی‌های نورگل، چندکی، وته‌پور و ماڼوگی ولایت کنر رخ داده و قربانیان عمدتاً زنان و کودکان هستند. خانه‌های گلی و دورافتادگی مناطق، محدودیت‌های اجتماعی، دسترسی دشوار به خدمات صحی و کمبود داکتران، به‌ویژه داکتران زن، شرایط بازماندگان را بحرانی‌تر کرده است.
